Bir Reklam, Bir Vefasızlık

Gazetecilik ve medya dünyasında her yeni gün başka bir tecrübe demek. Kimi zaman bir tebessüm, kimi zaman da derin bir iç çekiş… Bu kez kaleme aldığım ise ne yazık ki emek ve vefa üzerine düşündüren bir hikâye.

Ünye’nin tanınmış esnaflarından biri, bizden bir reklam filmi çekmemizi istedi. Taleplerini memnuniyetle dinledik. Ekibimizle birlikte defalarca mekân değiştirerek, dron çekimlerinden özel planlara kadar profesyonel bir çalışma gerçekleştirdik. İşine duyduğu saygı kadar, bizim işimize duyduğu saygıyı da görmek istedik.

Montajı, seslendirmesi, kurgusu derken, bir haftalık yoğun emeğin ardından reklam filmini tamamladık. Beklediğimiz tek şey, yapılan işe duyulan asgari bir saygıydı. Ancak filmin teslim aşamasında gelen “Ben reklam istemiyorum, beni pas geçin” cümlesi, bu emeğin karşısında sergilenen bir vefasızlıktan başka bir şey değildi.

Üstelik bırakın emeğe teşekkür etmeyi, “borcum ne?” sorusunu bile duymadık.

Bu satırları yazarken ismini açıklamıyorum; mesleğimize ve kendimize duyduğumuz saygı gereği. Ama bilinsin isterim:
Bir bardak çayın, güler yüzün kıymetli olduğunu elbette biliyoruz. Fakat hiçbir tebessüm, emeği yok saymak için bahane olamaz.

Kendi dünyasında ‘önemli’ olan bazı insanların, başkalarının zamanını ve emeğini bu kadar kolay harcayabilmesi; toplumca neden bu kadar yorgun düştüğümüzün küçük ama çok anlamlı bir özeti.

Makamlar geçici… Ama emeğe gösterilen saygı, insanın kalitesini gösterir. Bu nedenle diyorum ki:
Biz emeğimizin arkasındayız. Ama bu sefer, hakkımızı helal etmiyoruz.